Vangnet

In ’n wêreld waar ons meer verbind [connected] is as ooit — met slimfone, sosiale media en instant messaging — voel baie mense ironies genoeg meer alleen as ooit tevore. Tog leef daar diep binne elke mens ’n verlange na gemeenskap — daardie gevoel van behoort, van gesien en verstaan word, van saam wees met ander mense wat jou reis deel. Wat beteken “gemeenskap” regtig? Gemeenskap is meer as net ’n groep mense wat in dieselfde straat of dorp woon. Dis ’n leefwyse — ’n manier om teenwoordig te wees in mekaar se lewens. Dis waar mense mekaar dra in moeilike tye, saam lag, saam droom, en saam groei. Dis waar verskille nie skeiding bring nie, maar kleur en diepte. ’n Eerlike gemeenskap gee vir mense ruimte om hulself te wees — sonder oordeel, sonder maskers. Dis waar jy kan sê: “Ek hoor jou. Ek verstaan.” En net so belangrik: “Ek word ook gehoor.” Waarom soek ons dit so aanhoudend? Want ons is geskape vir verbondenheid, vir behoort. Van kleins af soek ons na aanvaarding — in familie, by vri...

Elke jaar op 5 November hoor jy oral in die buurt daai “BOOM!” , gevolg deur ’n hond wat besluit om onder die bed in te trek tot Kersfees. Dis Guy Fawkes-aand , wanneer mense in die donker bymekaar kom om te doen wat menslike beskawing al vir eeue doen: iets opblaas in die naam van geskiedenis. Maar wie was hierdie ou Guy Fawkes nou eintlik – en hoekom brand ons nog vuurwerke vir hom, honderde jare later? Kom ons steek die lont aan en kyk. D ie Groot Plan wat Nie So Lekker Gewerk het Nie Dis 1605 in Engeland. Die koning is James I , en ’n groep Katolieke manne is gatvol vir hoe dinge loop. Hulle besluit: “Kom ons blaas die parlement op!” (Ja, want niks sê “vrede op aarde” soos 36 vate buskruit nie.) Enter Guy Fawkes – die man wat gekies is om die lont aan te steek. Miskien omdat hy dapper was… of dalk omdat hy die enigste een was met goeie beligting in sy kelder. Spoiler alert: hulle plan flop harder as ’n 'failed' video op TikTok . Fawkes word gevang met die lont in...

Hulle sê: “Mens moet eers kruip voor jy loop.” Dis waar — ons almal begin daar. Met hande vol gras, knieë vol krapmerke, en trots wanneer ons daai eerste wankelrige tree gee. Maar o wee… sommige mense het besluit hulle hou van die kruipstadium . Dis lekker daar onder! Naby aan die vloer, min verantwoordelikheid, en as iets skeefloop — wel, jy’s mos “nog besig om te leer.”  Die “ek leer nog”-koor Jy ken hulle. Hulle kom laat by die werk, tik stadig op die rekenaar, en as jy vra hoekom iets nog nie klaar is nie, dan kom dit met ’n glimlag: “Ag, ek leer nog, jy weet mos…” Ja, dis al drie jaar later. Drie jaar van leer . Drie jaar van probeer . Drie jaar van ander wat hul werk dra soos ’n moeë ma wat al vyf keer in dieselfde nag moes opstaan. Van kruip na wankel Dis nie dat ons almal sommer sprint nie — nee, almal struikel maar eers ’n bietjie. Maar dis die probeer loop wat saak maak. Kyk, as jy al ’n jaar lank by die selfde “basiese” taak is en jy nog sê “ek leer nog” ...

Weet jy wat is gevaarliker as ’n slegte haarstyl op jou ID-foto? ’n Eerste indruk. Daardie oomblik waar iemand jou vir vyf minute sien, hul eie storie in hul kop skryf — en jy bly daai karakter vir die res van jou lewe. Jy kan verander, groei, ’n PhD kry en nou “journaling” doen oor jou gevoelens… maar vir hulle is jy steeds daai een. Jy het dalk in graad 10 een keer te hard gelag by ’n konsert — nou, 12 jaar later, dink mense jy’s “daai een wat soos ’n motoralarm lag.” Of jy’t een keer jou hemp binne-buite gedra, en sedertdien is jy die menslike weergawe van ’n “system error.” Ek bedoel, dis nou 2025. Ek drink groen smoothies, doen my belasting op tyd, en sê snaakse woorde sonder om te lag. En tog, êrens daar buite is iemand wat steeds glo ek’s daai kind wat haar sokkies in ’n mikrogolf probeer droogmaak. Werk is net so erg. Jy sê op jou eerste dag: “Ek’s nie regtig ’n oggendmens nie.” En nou, jare later, kry jy elke oggend jou e-pos met die onderwerp: “Vir As Jy Eers Koffie Gedrink H...

Vandag het my susterskind, Amber, haar valedictory diens gehad — ’n oomblik wat voel soos die eindpunt van ’n lang, kronkelende pad én die begin van ’n heel nuwe reis. Twaalf jaar se skoolloopbaan, plus nog die jare in die crèche, kom vandag tot rus. ’n Groot hoofstuk word afgesluit, maar daar is ook die opgewondenheid van wat voorlê. Ek dink terug aan die klein dogtertjie wat haar eerste oggende by Small Wonders crèche deurgebring het — soms met trane, soms met glimlaggies vol nuuskierigheid. Daarna het sy by Moregrove Laerskool begin, waar sy nie net leer lees en skryf het nie, maar ook leer speel, droom en soms selfs “siek” speel. En dan was daar Uncle Haggie, die bestuurder van die skoolvervoer, wat haar op sulke dae sommer saam met hom gevat het om by sy suster te kuier. Dis hierdie klein stories wat vandag se groot oomblik soveel meer betekenisvol maak. Van daar af het die jare hul eie ritme aangeneem — projekte, sportdae, nuwe vriendskappe, soms hartseer, soms oorwinnings. By ...

Elke keer as iemand iets op sosiale media plaas – ’n mooi bord kos, ’n glimlag by die see, of ’n selfie met daai “ek het my lewe onder beheer” uitdrukking – is daar altyd een stem in die bondel wat sê: > “Sjoe, kyk hoe brag sy alweer.” Nee, Mavis. Ons spog nie. Ons oorleef. Wanneer ek vir ek en Tony post is sy kommentaar: die mense gaan dink jy spog. My antwoord: 'Let them'.  Die wêreld is rof. Party dae is so moeilik dat mens net vir vyf minute ’n mooi foto moet plaas om te onthou dat jy nog bestaan. Dis nie ’n “soft life” nie, dis selfterapie met goeie beligting. Wat jy sien: ’n Selfie met sonskyn, latte in die hand, filter op “Golden Hour”. Wat jy nie sien nie: Drie ongeopende rekeninge op die kombuistafel, die kat op die stoof, en ’n innerlike eksistensiële krisis wat sê: “Ek wil nie meer ‘n volwassene wees nie?” Die waarheid oor “happy” posts Mense wat lag op foto’s huil soms in parkeerterreine. Mense wat op ’n strand staan met arms oop na die wind, ...

Daar is tye in die lewe wanneer God jou nie roep om te praat nie — Hy roep jou om stil te bly. Nie omdat jy niks het om te sê nie, maar omdat Hy besig is om dinge agter die skerms te rangskik op maniere wat jy nie kan verstaan nie. In Maart het ek van Gqeberha na Jeffreysbaai verhuis. Op die oppervlak het dit soos ’n eenvoudige skuif gelyk — ’n nuwe dorp, ’n nuwe ritme, ’n nuwe hoofstuk. Maar nou, wanneer ek terugkyk, sien ek hoe elke stap, elke wagperiode, elke teleurstelling eintlik deel was van God se dans. Ek sê “dans”, want Hy het die passes perfek uitgewerk — selfs toe ek nie die musiek kon hoor nie. Ek onthou hoe ek verlede jaar in Maart gekortlys is vir ’n pos in die burgemeester se kantoor. Ek het hoopvol gewag, gebid, en toe ek nkks hoor na die onderhoud nie, het ek geweet rk was onsuksesvol. Ek het net stil gebly. Ek het geweet ek moes nie stry met God se “nee” nie. Soms is gehoorsaamheid nie om te doen nie — dis om te laat gaan. Sewe maande later, onverwags, kry ek ’n op...

In ’n wêreld waar almal probeer om hul eie pad te vind, is dit soms moeilik om werklik bly te wees vir ander se sukses. Ons sê dalk die regte woorde — “Ek’s so bly vir jou!” — maar diep binne voel daar ’n steek van jaloesie of onsekerheid. Tog lê daar groot krag, vrede en volwassenheid daarin om opreg saam met ander bly te wees.  1. Blydskap sonder vergelyking Wanneer iemand anders se seëninge jou ongemaklik maak, is dit dikwels omdat jy jouself vergelyk. Maar elke mens se pad is uniek — God se tydsberekening vir jou is nie dieselfde as vir hulle nie. Om bly te wees vir ander beteken om te vertrou dat daar ook ’n mooi seisoen vir jóú kom. > “Verheug julle saam met dié wat bly is; huil saam met dié wat hartseer is.” – Romeine 12:15 2. ’n Hart wat juig, groei As jy leer om ander se oorwinnings te vier, vind iets moois in jou hart plaas. Jy raak sagter, ryper, en meer vol van genade. Dis asof jy self ’n bietjie van daardie vreugde ontvang — want blydskap is aansteeklik. Wanneer jy ...

 Hier’s ’n ligte, komiese blog oor die  Kom ons wees eerlik — in Suid-Afrika (en waarskynlik die heelal) het ons almal hierdie vreemde trots ontwikkel om te sê: "Ek het net drie ure geslaap, maar kyk hoe produktief is ek! Dis asof min slaap ’n medalje werd is. Ons treat moegheid soos ’n status-simbool. Maar kom ek sê vir jou, my vriend, dis nie “grind culture” nie — dis “grief culture”. Want sonder rus begin die liggaam en brein jou behandel soos ’n ou selfoon met 3% battery en geen charger in sig nie  Tekens dat jy dalk ‘n rus-intervensie nodig het: 1. Jy gaan om 'n lig af te sit wat alreeds af is. 2. Jy probeer jou TV met jou bankkaart “unmute” 3. Jy huil vir alles en nog wat. 4. Jy sê vir iemand “lekker slaap”... dis 10:00 die oggend op ’n Maandag. As enige van hierdie bekend klink — dis tyd vir rus. 🛋️ Rus is nie luiheid nie — dis maintenance.  As jou kar elke paar maande olie nodig het, hoekom dink jy kan jou brein sonder herstel loop? Jou liggaam is nie ’n Toy...

Kom ons praat gou eerlik. Dis 2025, ons kan op Mars gaan woon, Artificial Intelligence (AI) vra om resepte te skryf en ’n Uber bestel sonder om ‘n woord  te uiter — maar om te sê “Ja, ek kom” of “Nee dankie, ek gaan nie kan nie”? Dis skielik rocket science. 🚀 Jy stuur ’n mooi uitnodiging, met prentjies, datums, plek, selfs die dress code. En onderaan, beleefd, tik jy: RSVP teen 10 Oktober. En wat doen mense? Hulle lees dit, glimlag, en… blue-tick jou. Ek moes met my 50ste verjaarsdag mense oor-en-oor vra en selfs derde partye betrokke kry om namens my te vra of die genooides gaan kom. Die response op Whatsapp na vele probeerslae: ‘ons gaan nie jou party bywoon nie”. Yskoud. Maar ek het toe ‘n antwoord gekry. Wat beteken RSVP? Kom ons begin by basiese opvoeding: RSVP beteken “Répondez s’il vous plaît” – Frans vir “Antwoord asseblief.” Nie “ignoreer asseblief”, nie “ek kyk nog of iets beter opkom”, en beslis nie “ek sal sien hoe ek voel daai dag” nie. ’n RSVP is nie ’n...

Oor dekades heen, is ek gereeld na die matriekafskeid ‘send-off’ vir vriende en familie se kinders genooi. Vanjaar was dit my susterskind, Amber, se beurt om opgetooi te wees vir die belangrike ‘rite of passage’. Die matriekafskeid is een gebeurtenis wat helder uitstaan op elke matrikulant se kalender. Vir baie jongmense is dit ’n droomaand — die aand waarop jare se harde werk, opoffering en groei gevier word. Rokke, pakke, grimering, motors, photoshoots, musiek — alles word met soveel sorg beplan. Maar agter die blink glimlagte en pragtige foto’s lê iets dieper: die krag van gemeenskap . Meer as net mode en motors Vir sommige gesinne is die finansiële druk van ’n matriekafskeid werklik voelbaar. Tog sien ons telkens hoe gemeenskappe saamstaan om seker te maak dat elke jongmens die geleentheid kry om hierdie mylpaal te vier — ongeag hulle omstandighede. Ouers, bure, onderwysers, kerke, besighede en selfs vreemdelinge werk saam: ’n plaaslike haarkapper bied gratis haars...

As jy dink mense is dramaties, wag tot jy hoor van die twee grootste drama-konings van die natuur: Lente en Winter. Hulle is soos daardie een paartjie wat op Insta verlief is, en op Whatsapp mekaar blok. Elke jaar voer hulle dieselfde toneel op — ’n seisoenale kat-en-muis speletjie teen wie selfs Netflix nie kan meeding nie. Episode 1: Die Groot Uittog van Winter Dis begin September. Jou jas is nog nie eens heeltemal in die kas nie, toe begin Lente al om haar voete te sleep in die gang. Winter, nog steeds met yskoue attitude, weier om sy koffers te pak. Winter: “ Ek ’ s nog nie klaar nie! Julle mense het nog nie genoeg sop ge ë et nie! ” Lente: “Ag asseblief, kry jou ry. Los die mense uit, hulle wil braai!” Winter besluit toe natuurlik om nog ’n kouefront te gooi, net om te wys hy kan. Een laaste “verassing” op 'n Sondag: 7°C en ’n wind wat jou laat twyfel of jy ooit sonlig gesien het. Episode 2: Lente Se Opwagting (Soos ’n Diva) Lente arriveer nie rustig nie. Nee, sy...

As daar ’n superheld-fliek oor die week was, sou Maandag die villain  wees. Nie die "cool, James Bond-agtige" villain nie… nee, die snaakse een wat in Crocs en ’n slapelose gesig opdaag, gewapen met niks behalwe ’n wekker wat te hard lui nie. 1. Die Oggendaanval Sondagaand lê jy soos ’n engel in jou bed: “Môre staan ek vroeg op, maak ’n gesonde smoothie en gaan draf.” Maandag lag in sy mou: “Haha, jy gaan die snooze-knoppie 6 keer druk en eindig met koue koffie en ’n stukkie droë beskuit.” 2. Kantoor-Olympics By die werk is almal nog half-slaap. Die eerste e-pos voel soos ’n filosofiese vraag: "Kan jy asseblief die attached bevestig?" En jy wonder: “Kan ek eers net my bestaan bevestig?” 3. Maandag se Humor Jy probeer optimisties wees: “Dis net ’n dag soos enige ander.” Maar selfs jou rekenaar besluit Maandag toe om 17 updates te installeer. 4. Die Ironie van Koffie Koffie op ’n Maandag is nie net ’n drankie nie. Dis mediese noodhulp. ’n Beker hoop. ’n ...

Ag, lente. Daardie tyd van die jaar wanneer die voëltjies begin fluit, die son langer glimlag en die Suid-Afrikaanse tuine lyk soos Instagram-filters sonder dat jy eers jou kamera oopmaak. Alles is mooi, alles blom… en alles probeer jou doodmaak as jy sinus het. Ek sweer, die bome en blomme het ’n geheime vergadering gehad: 🌸 “Luister, mense. As ons regtig wil indruk maak, moet ons ALLES op een slag laat blom.” 🌳 “Ja, en terloops – laat’s gou daardie een ou met sinus se asemhaling saboteer. Net vir die drama.” En hier sit ek nou. Trane loop – nie omdat ek oor die skoonheid van die seisoen geroer is nie, maar omdat my oë voel soos twee waterballonne wat iemand te veel vol geblaas het. 🐝 Die Natuur se “Allergie-komitee” Gras: Ek stap net oor die grasperk en my neus besluit dis tyd om ’n niestempo van 300 km/h te probeer. Stofpollen: Hulle is soos daardie tannie by die kerkbasaar – oral, aggressief, en jy kan hulle nie ignoreer nie. Bye: Ek dink hulle ruik my antihistamien....

Ons leef in ’n wêreld waar vriendelikheid, behulpsaamheid en toeganklikheid dikwels as maatstawwe van ons waarde gebruik word. Hoe meer ons gee, hoe meer word daar verwag. Maar wat gebeur wanneer jy begin terughou, wanneer jy besluit om jou energie, tyd en kapasiteit te beskerm? Skielik voel dit asof “nee sê” ’n oortreding is. Hoekom is dit so moeilik om nee te sê? Vrees vir verwerping: Ons is bang mense gaan dink ons is ongeskik of selfsugtig. Gewoonte: As jy jouself al jare beskikbaar stel, raak dit ’n patroon wat ander as vanselfsprekend aanvaar. Skuldgevoel: Baie van ons voel skuldig as ons nie almal probeer gelukkig hou nie. Wat beteken “nee” eintlik? ’n “Nee” is nie altyd ’n verwerping van ’n persoon nie – dit is ’n bevestiging van jou grense. Dit sê: My tyd is kosbaar. My energie het ’n limiet. Ek mag kies waarop ek fokus. Wanneer jy “nee” sê, sê jy eintlik “ja” vir jou eie welstand, jou doelwitte en selfs vir die mense wat jou die naaste lê. Hoe om met selfvertroue nee te sê 1....

Die naweek is dit groot rugby. In sport maak nie almal die beginspan nie. Die afrigter kies sorgvuldig spelers vir hul vaardighede en rolle. In God se Koninkryk het Hy ons ook gekies: “Julle het My nie uitgekies nie, maar Ek het julle uitgekies en julle aangestel om uit te gaan en vrug te dra…” (Johannes 15:16) Anders as in sport, is God se span nie beperk tot 11 of 15 spelers nie — almal wat glo, is deel van Sy starting line-up om Hom te dien, te getuig en te verheerlik. Elke Speler het ’n Plek In ’n spanopstelling het elke speler ’n posisie: doelwagter, aanvaller, verdediger, ens. As iemand weier om sy rol te speel, ly die hele span. Geestelik werk die liggaam van Christus presies so: “Julle is die liggaam van Christus, en elkeen van julle is ’n deel daarvan.” (1 Korintiërs 12:27) Party is geroep om te lei, ander om te dien, ander om aan te moedig, ander om te gee — maar elkeen se rol is belangrik. Om Speel-Gereed Wees ’n Beginspan word verwag om fiks, gedissiplineerd en reg vir aksi...

Kom ons wees eerlik: mense is kompleks. Party hou van konfetti, ander kry ’n hartaanval as jy net ’n ballon blaas. Maar een ding is seker: everyone wants to feel as if they are seen. So, hoe celebrate jy iemand sonder om soos ’n desperate MC by ’n sleg georganiseerde sokkie te klink? Hier’s my onwetenskaplike, maar praktiese gids:   1. Moenie net sê “Well done” nie. Dis die emosionele ekwivalent van ’n halfgebakte roosterkoek. Sit iets by: “Well done, jy’t d aai projek oorleef én niemand vermoor nie!” “Well done, jy’t darem nie vir Excel laat huil nie!” ’n Bietjie humor wys jy het regtig opgelet. 2. Gebruik jou WhatsApp op slim maniere. Stuur nie net ’n 👍 of 🎉 nie. Stuur eerder ’n voice note wat klink soos ’n sokkerkommentator wat ’n wêreldbeker-doel vier: “GOOOOAAALLL! En daar’s sy, Hanna van die Vrouekomitee, wat nou net die jaarverslag laat deurgaan soos ’n warm mes deur botter!” Dis gratis. Dis dramaties. Dis onmisbaar. 3. Eet is altyd ’n plan. Geen mens...

Naweke is daardie wonderlike tyd van die week waar jy skielik besef jy hoef nie vir jou wekker te glimlag nie. Hy kan maar aanhou raas, jy’s off-duty. Vir sommige van ons beteken dit: pantoffels, koffie, en Netflix. Vir ander: braaivleis, bure en baie geraas. Hoe dit ook al sy, die naweek is daai geskenk wat jou toelaat om weer asem te skep… sonder dat jy vir jou baas hoef te verduidelik hoekom. Nou, kom ons onthou: God self het gerus na ses dae se skeppingswerk. En hoor hier, Hy’t nie net op die rusdag besluit om ’n bietjie gras te sny of die lug te verf nie. Nee, Hy het gerus. Klaar, klaar. As die Skepper van hemel en aarde kan rus, dan kan jy ook ’n uiltjie knip sonder skuldgevoel. (Of twee… of drie.) Jesus sê in Matteus 11:28: “Kom na My toe, almal wat moeg en oorlaai is, en Ek sal julle rus gee.” Nou, ek dink Hy sou dit vandag só sê: “Kom hier, jy wat met ’n laptop in jou bed lê en e-posse beantwoord op ’n Saterdag. Los daai ding, vat ’n koekie, sit neer – Ek het jou rug.” Die naw...

In ons wêreld is “labels” amper onvermydelik. Jy kry dit van kleins af – party mense sien jou as slim, ander as stadig; sommige sê jy’s talentvol, ander dat jy nooit genoeg gaan wees nie. Met verloop van tyd begin hierdie woorde en etikette soos ’n tweede vel om ons vassit. Die gevaar van hierdie mensgemaakte “labels” is dat dit ons identiteit kan steel. As iemand jou lank genoeg “onwaardig”, “gebrekkig” of “onbelangrik” noem, begin jy dit glo. Maar die waarheid is: mense se woorde oor jou is nie dieselfde as God se waarheid oor jou nie. Mense se labels beperk – God se labels bevry God kyk nie eerste na jou prestasies, foute of selfs jou omstandighede nie. Hy sien jou hart en Hy noem jou volgens wie jy ín Hom is. Waar mense dalk sê jy is “gebroke”, sê God jy is herstel (Psalm 147:3). Waar die wêreld jou as “minder” sien, sê Hy jy is sy uitverkore kind (1 Johannes 3:1). Voorbeelde van God se “labels” oor jou Geliefd – “Ek het jou liefgehad met ’n ewige liefde” (Jeremia 31:3). ...

September bring altyd daardie gevoel van nuut begin. Dis asof die natuur self vir ons fluister: “Kom, haal diep asem, stof af, en probeer weer.” Die koue van die winter begin stadig padgee en die son sit al hoe langer en warmer aan tafel. In die tuine bars bome uit met jong blare en blommetjies wat skaam-skaam begin loer. En saam daarmee kry ons mense ook lus om dinge bietjie anders aan te pak – die klere word ligter, die stap buite bietjie langer, en die glimlagte sommer makliker. Maar September is meer as net lente in die natuur. Dis ook ’n herinnering dat ons almal nuwe seisoene in ons lewens beleef. Soms sluit ’n hoofstuk af en begin ’n nuwe een – of dit nou ’n vars doelwit by die werk is, ’n nuwe vriendskap, of selfs net die besluit om meer vreugde in die klein dingetjies te vind. Die Bybel herinner ons ook daaraan dat nuwe seisoene deel van God se plan is: “Hy maak alles mooi op sy tyd.” – Prediker 3:11 So, hoekom nie die energie van September gebruik om ook vir jouself ’n nuwe b...

Maandag, 3 September 1990. Ek onthou daardie dag soos gister. Ek was in ’n taxi-ongeluk en my hele lewe het in ’n oogwink verander. My nek was gebreek. Ná elf maande in die Conradie-hospitaal in Kaapstad is ek ontslaan – nie meer dieselfde as voorheen nie. Ek het huis toe gekom, fisiek gestremd, en met ’n hart swaar van onsekerheid. As ek eerlik is, het ek nog altyd ’n lae selfbeeld gehad. Ek was al voor die ongeluk vol twyfel oor myself. Ná die ongeluk het dit net erger geword. Ek het altyd gewonder of ek ooit goed genoeg sou wees. Ek het in die spieël gekyk en nie gehou van wat ek gesien het nie – nie net die buitekant nie, maar ook hoe ek oor myself gevoel het. Ek het probeer vorentoe beweeg. Ek het gaan studeer. Ek het goeie werk gekry, poste wat ander mense dalk sou beny. Maar binne-in het ek nooit regtig daardie trots of vrede gevoel nie. Altyd was daar daardie fluistering: “Jy is nie goed genoeg nie.” En tog het iets stadig begin verander. Ek het geleer dat ek nie net my beperki...

Soms in die lewe gebeur dit: vriende wie se paaie eens met joune gekruis het, beweeg vorentoe. Hulle bereik sekere mylpale, vind nuwe kringe waarin hulle gemaklik voel, en bou ’n leefstyl wat jy nie noodwendig kan of wil naboots nie. Jy besef skielik jy is nie meer deel van hul “liga” nie. Dit kan ’n seer ervaring wees – een van eensaamheid, minderwaardigheid en selfs verwerping. Maar die Bybel leer ons dat om agtergelaat te word nie noodwendig die einde is nie – dit kan selfs die begin van iets nuuts wees. 1. Jesus verstaan verwerping Selfs Jesus het verwerping beleef. In Johannes 6 lees ons hoe baie dissipels Hom verlaat het toe sy woorde vir hulle te moeilik geword het. Hy vra toe vir die twaalf: “Wil julle nie ook weggaan nie?” (Johannes 6:67). Jesus weet hoe dit voel wanneer mense wegdraai, selfs dié wat jy as naby aan jou beskou het. As jy agtergelaat voel, onthou: jy dien ’n Verlosser wat self deur dieselfde emosies is. 2. God se plan is altyd persoonlik Die feit dat ander vooru...

Daar is oomblikke wat jy jouself afvra: Wat as ek die probleem is? Wat as ek die rede is hoekom ek nooit regtig inpas nie? Hierdie gedagtes kan swaar weeg, maar dit beteken nie dit is die waarheid nie. Jy is nie te veel nie – en jy is ook nie te min nie Die grootste leuen wat onsekerheid ons vertel, is dat ons óf “te veel” óf “nie genoeg” is nie. In werklikheid is jy uniek geskep met jou eie stem, jou eie manier van liefhê en jou eie storie. Vriende wat jou waarde sien, sal dit raaksien juist in jou andersheid. Jy hoef nie jouself weg te steek nie Baie mense probeer aanpas deur hul ware self stil te maak – lag sagter, praat minder, of doen net wat die groep doen. Maar sulke vriendskappe hou nooit stand nie. Egtheid trek egtheid aan. Hoe meer jy jou ware self wees, hoe groter die kans dat jy mense lok wat jou presies so waardeer. Wat jy kan doen 1. Skuif jou fokus. Vra minder: “Hou hulle van my?” en meer: “Hoe kan ek waarde toevoeg in hierdie gesprek of groep?” 2. Wees vriendelik met jo...

  Die warmte van vroeër Daar was ’n tyd toe familiebyeenkomste die spilpunt van ons lewens was. Naweke, Kersfees of verjaarsdae het beteken dat jong en oud bymekaar gekom het. Die kombuis was ’n bruisende plek, die tuin ’n speelgrond, en die tafel ’n plek van saamhorigheid. Hierdie oomblikke het nie net herinneringe geskep nie, maar ook ’n gevoel van behoort wat mense diep in mekaar gewortel het. Die realiteit van vandag Met tyd het dinge egter verander. Werk, skool en die gejaagde pas van die moderne lewe het dit moeiliker gemaak om byeenkomste te reel. Tegnologie hou sommige van ons wel in kontak, maar boodskappe en selfies kan nooit die warmte van ’n regte drukkie of die lag rondom ’n tafel vervang nie. Die hunkering na verbondenheid Ten spyte van al hierdie veranderinge bly die hunkering na familie sterk. Ons verlang na die stabiliteit, die liefde en die onbeskryflike gevoel van saamwees. Hierdie verlange wys dat ons diepste behoeftes steeds gebou is op menslike kontak en die e...

Ons leef in ’n wêreld waar mense graag vir jou sal sê om jou lig te laat skyn – totdat dit dalk té helder begin skyn. Jy gebruik jou gawes, jy werk hard, jy wys jou talente, en skielik hoor jy die gefluister: “Alweer sy? Is daar nie ander mense wat dit kan doen nie?”   Dit is ’n sin wat baie mense diep raak. Want wat eintlik bedoel word, is nie dat jy nie goed genoeg is nie – maar dat jou sigbaarheid ander ongemaklik maak. Die prys van sigbaarheid Wanneer jy jou talente uitleef, word jy natuurlik gesien. Jy staan uit. Jy kry geleenthede. Mense begin jou naam met sekere take verbind. Dit klink eers soos ’n seën, totdat dit jou ’n etiket gee: die een wat altyd daar is. Maar onthou: sigbaarheid is nie iets waarvoor jy jammer hoef te wees nie. Dit is die natuurlike gevolg van getrouheid en harde werk. Wat mense dikwels vergeet Jou talente het jou nie oornag daar gebring nie. Jy dra die verantwoordelikheid van voorbereiding, opoffering en uithouvermoë. As jy nie “alw...

  Ek dink die afgelope tyd baie oor hierdie ding van relevansie. Dis snaaks hoe dit my skielik meer begin pla namate ek ouer word. Nie omdat ek bang is vir ouderdom self nie, maar omdat ek soms wonder of ek nog genoeg bied – by die werk, by die huis, in die lewe. In die werkplek sien ek dit die duidelikste. Daar kom nuwe stelsels in, nuwe maniere van dink, jong mense met vars energie en idees. Hulle praat oor goed wat ek nie altyd ken nie, en ek voel soms soos ’n toeskouer in my eie span. Dis maklik om in daardie oomblikke te dink: miskien het my tyd verbygegaan. Maar toe besef ek – ek hoef nie alles te verstaan om nog waardevol te wees nie. Ek het iets wat nie sommer vervang kan word nie: ervaring. Ek kan kalm bly as dinge hand-uit ruk. Ek onthou hoe soortgelyke probleme in die verlede opgelos is. Ek weet hoe om mense te hanteer wanneer emosies hoog loop. Dis nie iets wat jy vinnig op ’n kursus kan leer nie. Ek weet dat nie elke probleem ’n kitsoplossing het nie. Ek bring kalm...