Vangnet

Hulle sê: “Mens moet eers kruip voor jy loop.” Dis waar — ons almal begin daar. Met hande vol gras, knieë vol krapmerke, en trots wanneer ons daai eerste wankelrige tree gee. Maar o wee… sommige mense het besluit hulle hou van die kruipstadium . Dis lekker daar onder! Naby aan die vloer, min verantwoordelikheid, en as iets skeefloop — wel, jy’s mos “nog besig om te leer.”  Die “ek leer nog”-koor Jy ken hulle. Hulle kom laat by die werk, tik stadig op die rekenaar, en as jy vra hoekom iets nog nie klaar is nie, dan kom dit met ’n glimlag: “Ag, ek leer nog, jy weet mos…” Ja, dis al drie jaar later. Drie jaar van leer . Drie jaar van probeer . Drie jaar van ander wat hul werk dra soos ’n moeë ma wat al vyf keer in dieselfde nag moes opstaan. Van kruip na wankel Dis nie dat ons almal sommer sprint nie — nee, almal struikel maar eers ’n bietjie. Maar dis die probeer loop wat saak maak. Kyk, as jy al ’n jaar lank by die selfde “basiese” taak is en jy nog sê “ek leer nog” ...

Weet jy wat is gevaarliker as ’n slegte haarstyl op jou ID-foto? ’n Eerste indruk. Daardie oomblik waar iemand jou vir vyf minute sien, hul eie storie in hul kop skryf — en jy bly daai karakter vir die res van jou lewe. Jy kan verander, groei, ’n PhD kry en nou “journaling” doen oor jou gevoelens… maar vir hulle is jy steeds daai een. Jy het dalk in graad 10 een keer te hard gelag by ’n konsert — nou, 12 jaar later, dink mense jy’s “daai een wat soos ’n motoralarm lag.” Of jy’t een keer jou hemp binne-buite gedra, en sedertdien is jy die menslike weergawe van ’n “system error.” Ek bedoel, dis nou 2025. Ek drink groen smoothies, doen my belasting op tyd, en sê snaakse woorde sonder om te lag. En tog, êrens daar buite is iemand wat steeds glo ek’s daai kind wat haar sokkies in ’n mikrogolf probeer droogmaak. Werk is net so erg. Jy sê op jou eerste dag: “Ek’s nie regtig ’n oggendmens nie.” En nou, jare later, kry jy elke oggend jou e-pos met die onderwerp: “Vir As Jy Eers Koffie Gedrink H...

Vandag het my susterskind, Amber, haar valedictory diens gehad — ’n oomblik wat voel soos die eindpunt van ’n lang, kronkelende pad én die begin van ’n heel nuwe reis. Twaalf jaar se skoolloopbaan, plus nog die jare in die crèche, kom vandag tot rus. ’n Groot hoofstuk word afgesluit, maar daar is ook die opgewondenheid van wat voorlê. Ek dink terug aan die klein dogtertjie wat haar eerste oggende by Small Wonders crèche deurgebring het — soms met trane, soms met glimlaggies vol nuuskierigheid. Daarna het sy by Moregrove Laerskool begin, waar sy nie net leer lees en skryf het nie, maar ook leer speel, droom en soms selfs “siek” speel. En dan was daar Uncle Haggie, die bestuurder van die skoolvervoer, wat haar op sulke dae sommer saam met hom gevat het om by sy suster te kuier. Dis hierdie klein stories wat vandag se groot oomblik soveel meer betekenisvol maak. Van daar af het die jare hul eie ritme aangeneem — projekte, sportdae, nuwe vriendskappe, soms hartseer, soms oorwinnings. By ...

Elke keer as iemand iets op sosiale media plaas – ’n mooi bord kos, ’n glimlag by die see, of ’n selfie met daai “ek het my lewe onder beheer” uitdrukking – is daar altyd een stem in die bondel wat sê: > “Sjoe, kyk hoe brag sy alweer.” Nee, Mavis. Ons spog nie. Ons oorleef. Wanneer ek vir ek en Tony post is sy kommentaar: die mense gaan dink jy spog. My antwoord: 'Let them'.  Die wêreld is rof. Party dae is so moeilik dat mens net vir vyf minute ’n mooi foto moet plaas om te onthou dat jy nog bestaan. Dis nie ’n “soft life” nie, dis selfterapie met goeie beligting. Wat jy sien: ’n Selfie met sonskyn, latte in die hand, filter op “Golden Hour”. Wat jy nie sien nie: Drie ongeopende rekeninge op die kombuistafel, die kat op die stoof, en ’n innerlike eksistensiële krisis wat sê: “Ek wil nie meer ‘n volwassene wees nie?” Die waarheid oor “happy” posts Mense wat lag op foto’s huil soms in parkeerterreine. Mense wat op ’n strand staan met arms oop na die wind, ...

Daar is tye in die lewe wanneer God jou nie roep om te praat nie — Hy roep jou om stil te bly. Nie omdat jy niks het om te sê nie, maar omdat Hy besig is om dinge agter die skerms te rangskik op maniere wat jy nie kan verstaan nie. In Maart het ek van Gqeberha na Jeffreysbaai verhuis. Op die oppervlak het dit soos ’n eenvoudige skuif gelyk — ’n nuwe dorp, ’n nuwe ritme, ’n nuwe hoofstuk. Maar nou, wanneer ek terugkyk, sien ek hoe elke stap, elke wagperiode, elke teleurstelling eintlik deel was van God se dans. Ek sê “dans”, want Hy het die passes perfek uitgewerk — selfs toe ek nie die musiek kon hoor nie. Ek onthou hoe ek verlede jaar in Maart gekortlys is vir ’n pos in die burgemeester se kantoor. Ek het hoopvol gewag, gebid, en toe ek nkks hoor na die onderhoud nie, het ek geweet rk was onsuksesvol. Ek het net stil gebly. Ek het geweet ek moes nie stry met God se “nee” nie. Soms is gehoorsaamheid nie om te doen nie — dis om te laat gaan. Sewe maande later, onverwags, kry ek ’n op...

In ’n wêreld waar almal probeer om hul eie pad te vind, is dit soms moeilik om werklik bly te wees vir ander se sukses. Ons sê dalk die regte woorde — “Ek’s so bly vir jou!” — maar diep binne voel daar ’n steek van jaloesie of onsekerheid. Tog lê daar groot krag, vrede en volwassenheid daarin om opreg saam met ander bly te wees.  1. Blydskap sonder vergelyking Wanneer iemand anders se seëninge jou ongemaklik maak, is dit dikwels omdat jy jouself vergelyk. Maar elke mens se pad is uniek — God se tydsberekening vir jou is nie dieselfde as vir hulle nie. Om bly te wees vir ander beteken om te vertrou dat daar ook ’n mooi seisoen vir jóú kom. > “Verheug julle saam met dié wat bly is; huil saam met dié wat hartseer is.” – Romeine 12:15 2. ’n Hart wat juig, groei As jy leer om ander se oorwinnings te vier, vind iets moois in jou hart plaas. Jy raak sagter, ryper, en meer vol van genade. Dis asof jy self ’n bietjie van daardie vreugde ontvang — want blydskap is aansteeklik. Wanneer jy ...

 Hier’s ’n ligte, komiese blog oor die  Kom ons wees eerlik — in Suid-Afrika (en waarskynlik die heelal) het ons almal hierdie vreemde trots ontwikkel om te sê: "Ek het net drie ure geslaap, maar kyk hoe produktief is ek! Dis asof min slaap ’n medalje werd is. Ons treat moegheid soos ’n status-simbool. Maar kom ek sê vir jou, my vriend, dis nie “grind culture” nie — dis “grief culture”. Want sonder rus begin die liggaam en brein jou behandel soos ’n ou selfoon met 3% battery en geen charger in sig nie  Tekens dat jy dalk ‘n rus-intervensie nodig het: 1. Jy gaan om 'n lig af te sit wat alreeds af is. 2. Jy probeer jou TV met jou bankkaart “unmute” 3. Jy huil vir alles en nog wat. 4. Jy sê vir iemand “lekker slaap”... dis 10:00 die oggend op ’n Maandag. As enige van hierdie bekend klink — dis tyd vir rus. 🛋️ Rus is nie luiheid nie — dis maintenance.  As jou kar elke paar maande olie nodig het, hoekom dink jy kan jou brein sonder herstel loop? Jou liggaam is nie ’n Toy...

Kom ons praat gou eerlik. Dis 2025, ons kan op Mars gaan woon, Artificial Intelligence (AI) vra om resepte te skryf en ’n Uber bestel sonder om ‘n woord  te uiter — maar om te sê “Ja, ek kom” of “Nee dankie, ek gaan nie kan nie”? Dis skielik rocket science. 🚀 Jy stuur ’n mooi uitnodiging, met prentjies, datums, plek, selfs die dress code. En onderaan, beleefd, tik jy: RSVP teen 10 Oktober. En wat doen mense? Hulle lees dit, glimlag, en… blue-tick jou. Ek moes met my 50ste verjaarsdag mense oor-en-oor vra en selfs derde partye betrokke kry om namens my te vra of die genooides gaan kom. Die response op Whatsapp na vele probeerslae: ‘ons gaan nie jou party bywoon nie”. Yskoud. Maar ek het toe ‘n antwoord gekry. Wat beteken RSVP? Kom ons begin by basiese opvoeding: RSVP beteken “Répondez s’il vous plaît” – Frans vir “Antwoord asseblief.” Nie “ignoreer asseblief”, nie “ek kyk nog of iets beter opkom”, en beslis nie “ek sal sien hoe ek voel daai dag” nie. ’n RSVP is nie ’n...

Oor dekades heen, is ek gereeld na die matriekafskeid ‘send-off’ vir vriende en familie se kinders genooi. Vanjaar was dit my susterskind, Amber, se beurt om opgetooi te wees vir die belangrike ‘rite of passage’. Die matriekafskeid is een gebeurtenis wat helder uitstaan op elke matrikulant se kalender. Vir baie jongmense is dit ’n droomaand — die aand waarop jare se harde werk, opoffering en groei gevier word. Rokke, pakke, grimering, motors, photoshoots, musiek — alles word met soveel sorg beplan. Maar agter die blink glimlagte en pragtige foto’s lê iets dieper: die krag van gemeenskap . Meer as net mode en motors Vir sommige gesinne is die finansiële druk van ’n matriekafskeid werklik voelbaar. Tog sien ons telkens hoe gemeenskappe saamstaan om seker te maak dat elke jongmens die geleentheid kry om hierdie mylpaal te vier — ongeag hulle omstandighede. Ouers, bure, onderwysers, kerke, besighede en selfs vreemdelinge werk saam: ’n plaaslike haarkapper bied gratis haars...