Vangnet

  Die warmte van vroeër Daar was ’n tyd toe familiebyeenkomste die spilpunt van ons lewens was. Naweke, Kersfees of verjaarsdae het beteken dat jong en oud bymekaar gekom het. Die kombuis was ’n bruisende plek, die tuin ’n speelgrond, en die tafel ’n plek van saamhorigheid. Hierdie oomblikke het nie net herinneringe geskep nie, maar ook ’n gevoel van behoort wat mense diep in mekaar gewortel het. Die realiteit van vandag Met tyd het dinge egter verander. Werk, skool en die gejaagde pas van die moderne lewe het dit moeiliker gemaak om byeenkomste te reel. Tegnologie hou sommige van ons wel in kontak, maar boodskappe en selfies kan nooit die warmte van ’n regte drukkie of die lag rondom ’n tafel vervang nie. Die hunkering na verbondenheid Ten spyte van al hierdie veranderinge bly die hunkering na familie sterk. Ons verlang na die stabiliteit, die liefde en die onbeskryflike gevoel van saamwees. Hierdie verlange wys dat ons diepste behoeftes steeds gebou is op menslike kontak en die e...

Ons leef in ’n wêreld waar mense graag vir jou sal sê om jou lig te laat skyn – totdat dit dalk té helder begin skyn. Jy gebruik jou gawes, jy werk hard, jy wys jou talente, en skielik hoor jy die gefluister: “Alweer sy? Is daar nie ander mense wat dit kan doen nie?”   Dit is ’n sin wat baie mense diep raak. Want wat eintlik bedoel word, is nie dat jy nie goed genoeg is nie – maar dat jou sigbaarheid ander ongemaklik maak. Die prys van sigbaarheid Wanneer jy jou talente uitleef, word jy natuurlik gesien. Jy staan uit. Jy kry geleenthede. Mense begin jou naam met sekere take verbind. Dit klink eers soos ’n seën, totdat dit jou ’n etiket gee: die een wat altyd daar is. Maar onthou: sigbaarheid is nie iets waarvoor jy jammer hoef te wees nie. Dit is die natuurlike gevolg van getrouheid en harde werk. Wat mense dikwels vergeet Jou talente het jou nie oornag daar gebring nie. Jy dra die verantwoordelikheid van voorbereiding, opoffering en uithouvermoë. As jy nie “alw...

  Ek dink die afgelope tyd baie oor hierdie ding van relevansie. Dis snaaks hoe dit my skielik meer begin pla namate ek ouer word. Nie omdat ek bang is vir ouderdom self nie, maar omdat ek soms wonder of ek nog genoeg bied – by die werk, by die huis, in die lewe. In die werkplek sien ek dit die duidelikste. Daar kom nuwe stelsels in, nuwe maniere van dink, jong mense met vars energie en idees. Hulle praat oor goed wat ek nie altyd ken nie, en ek voel soms soos ’n toeskouer in my eie span. Dis maklik om in daardie oomblikke te dink: miskien het my tyd verbygegaan. Maar toe besef ek – ek hoef nie alles te verstaan om nog waardevol te wees nie. Ek het iets wat nie sommer vervang kan word nie: ervaring. Ek kan kalm bly as dinge hand-uit ruk. Ek onthou hoe soortgelyke probleme in die verlede opgelos is. Ek weet hoe om mense te hanteer wanneer emosies hoog loop. Dis nie iets wat jy vinnig op ’n kursus kan leer nie. Ek weet dat nie elke probleem ’n kitsoplossing het nie. Ek bring kalm...

Foto’s vang oomblikke vas – sommige helder, sommige donker, ander vol hoop. Ons lewens werk presies so. Elke seisoen is soos ’n foto wat deel word van ons groter album, selfs wanneer ons nie die volle prentjie sien nie. 1. Fokus en verwagtinge Toe ek 18 was, het ek ’n duidelike prentjie gehad van my toekoms. Ek het gedink ek gaan op 25 trou en die lewe sou reguit verloop. Maar die Here herinner ons in Spreuke 19:21: “Baie planne is in die hart van ’n mens, maar die raad van die Here, dit sal bestaan.” Ek het my lens op my eie planne gefokus, maar God het ’n ander raamwerk vir my foto gehad. 2 . Die onverwagte oomblik Op 21 het my lewe onverwags verander toe ek in ’n lewensveranderende ongeluk was. Daardie foto was donker en swaar. Tog sê Romeine 8:28: > “Ons weet dat God alles ten goede laat meewerk vir dié wat Hom liefhet.” Selfs toe ek net die bedorwe prent gesien het, was God besig om die negatiewe te gebruik om iets mooi te ontwikkel. 3. Geduld en ontwikkeling In die dae van rol...

Ons almal ken iemand wat nie altyd die maklikste mens was om mee oor die weg te kom nie. Miskien was jy self al daardie persoon — kort van draad, ongeduldig, of sommer net hard in jou manier van praat. Wat dan gebeur, is dat mense begin afstand hou. Jy word minder genooi, geselsies raak kort, en voor jy weet, is jy die een wat aan die buitekant staan. Dit maak seer, ja, maar dis ook ’n les: hoe ons ander behandel, het ’n direkte invloed op hoe hulle ons hanteer. Verandering is moontlik Die goeie nuus is dat mense kan verander. Baie van ons kom op ’n punt waar ons besef ons maniere of woorde het ander seergemaak. Met selfrefleksie, geloof, of sommer net lewensondervinding, kan ons sagter raak, meer geduldig, meer “nice.” Jy begin anders optree: jy sê jammer, jy luister meer, jy probeer regmaak. En tog — die mense wat jou vroeër uitgesluit het, hou soms nog daardie muur op. Die pyn van blywende uitsluiting Dis hier waar dit werklik seer word: jy verander, maar sekere mense bly vasg...

Toe ek 48 was, het ek "ja" gesê –  omdat dit eenvoudig dít was wat vir my reg gevoel het. Party mense sê ek het "laat" getrou. Volgens wie? Wel, dit hang af of jy jou maatstaf uit jou buurt, jou kultuur of die wêreldstatistieke kry. Wat beteken "laat" trou regtig? In baie lande word die gemiddelde trou-ouderdom bepaal deur ’n mengsel van kultuur, ekonomie, en soms net praktiese redes. Wêreldwyd trou vroue gemiddeld tussen 26–29 jaar , en mans tussen 29–33 jaar . In sommige Asiatiese en Europese lande (soos Japan of Italië) is dit heel normaal om eers ná 35 te trou – mense fokus eers op hul loopbane of reis. In plattelandse gemeenskappe en tradisionele kulture kan trou steeds vroeg in die 20’s gebeur. So, volgens die wêreld se maatstaf is 48 later as gemiddeld – maar “laat” beteken nie “verkeerd” nie. Dit beteken net jou storie het ’n ander tydlyn. Waarom mense later trou Selfontwikkeling: Jy ken jouself beter, jou waardes is gevestig, en jy is...

Die afgelope naweek - spesifiek gister - was nie 'n goeie een nie. Dit was Vroue-jaarfees by UCC Chatty - my huis-kerk - en vir die eerste keer was ek nie daar nie,  Een van my kinders Stacey het vir my videos van die singende vroue met aunt Marlene Ruiters aan die voorpunt - gestuur en net soos Goeie Vrydag 'i cried like a baby'. My man was bekommerd omdat ek uiters hartseer was. 'n Jaar gelede is my tannie se skoonma Mammie Mac Gallant by die einste Vrouejaarfees vereer. Mammie stap al na 100 toe. En ek was daar. Ons woon sedert 1 Maart in Jeffreysbaai waar kerk anders is as waar ek vandaan kom. Ek herinner myself gedurig daaraan om vir Jesus te soek en nie my tuiskerk in die nuwe gemeente nie. Verhuis is altyd 'n kombinasie van opwinding en verlange. Jy kry nuwe strate om in te ry, nuwe mense om te ontmoet, nuwe roetines om te bou. Maar soms, wanneer die stilte van die aand kom, loop jou gedagtes terug na waar jy vandaan kom – na die huis wat jou hart ken, en die...

Vrouedag is ’n dag van viering, saamkoms en erkenning. Maar vir sommige vroue is dit ook ’n dag wat pynlike herinneringe bring — van nie genooi wees nie, van langs die kantlyn staan, of van voel asof jou stem nie gehoor word nie. Uitgesluit wees kan diep sny, veral op ’n dag wat veronderstel is om gemeenskap en eenheid te vier. Tog, binne daardie stilte, lê daar ’n geleentheid vir groei, selfkennis en innerlike vrede. 1. Verstaan Hoekom Jy Uitgesluit Voel Dit is normaal om seer te voel wanneer jy agterbly. Soms is dit doelbewus, ander kere eenvoudig omstandighede. Deur eerlik te erken wat jy voel — sonder om jouself te oordeel — gee jy jou hart ruimte om te genees. 2. Herdefinieer Wat “Ingesluit” Beteken Insluiting gaan nie altyd oor fisiese teenwoordigheid by ’n groep of ’n geleentheid nie. Soms kan jy op ander maniere “ingesluit” wees: In jou eie storie en identiteit In ’n gemeenskap wat jou waardeer, selfs al is dit klein In die groter doel waarvoor jy leef Wanneer jy jo...

Daar is iets stil en onvoorspelbaar aan ouer word. Nie die soort stil wat vrede bring nie, maar eerder die soort wat vrae fluister: Is ek nog relevant? Het ek nog iets om te bied? Dis nie dat jy nie meer wil nie—dis dat jy nie altyd weet hoe nie. Die Gevoel van “Stuck” Wees Op 56, soos ek, is jy nie jonk nie, maar ook nie oud genoeg om af te skryf nie. Jy bevind jou in ’n tussenruimte—’n liminale fase waar die wêreld se geraas jou nie meer roep nie, maar die stilte nog nie jou naam ken nie. Jy kyk terug en sien ’n pad vol werk, familie, mislukkings en oorwinnings. Maar vorentoe? Dis vaag. En soms voel dit asof jy niks het om tot die gemeenskap by te dra nie. Maar hier’s die waarheid: daardie gevoel van vasgevang wees is nie ’n teken van leegheid nie. Dis ’n uitnodiging tot herontdekking. Herdefinieer Wat “Bydra” Beteken Ons is geleer dat bydraes groot moet wees—’n projek, ’n posisie, ’n prestasie. Maar op hierdie lewensfase is die waarde van klein bydraes dikwels groter: - ’n Gesprek m...

  In ’n wêreld waar perfektheid dikwels vereis word — foutlose lywe, blink CV’s, en lewens sonder vlek — voel dit soms asof ons eie gebreke ons diskwalifiseer van liefde, aanvaarding, of betekenis. Wanneer ek soggens in die spieël   , wil ek net al my hiperpigmentasie en donker kringe om my oë so gou as moontlik bedek. Koppel my ‘skewe’ liggaam daaraan en ek sweer die spieël lag vir my. Maar wat as ek vir jou sê dat juis in jou onvolmaaktheid, daar prag lê? Dat jou krake nie jou skaamte hoef te wees nie, maar die plek waar God se lig die helderste kan skyn? Ons het dit dikwels verkeerd verstaan: om waardevol te wees, moet ons eers heel wees. Om bruikbaar te wees, moet ons foutloos wees. Maar dan kyk ons na Jesus — en ons sien iets anders. Hy het gekies om Homself te omring met vissers, tollenaars, twyfelaars, vroue met ’n verlede, en manne met swakhede. Sy liefde het nooit vir voorgee gevra nie — net vir oop harte. Hy het nie perfeksie geëis nie; Hy het dit geske...