Vangnet

  Desperaatheid. Ons hoor gereeld van mense wat uit desperaatheid een of ander ding gedoen het. En omdat ons nie weet waarom hulle op ‘n sekere manier optree nie, veroordeel ons hulle. Uit desperaatheid sien ‘n ma dalk nie ‘n ander uitweg om brood op die tafel sit nie. Die familie en vriende brom al onderlangs wanneer hulle haar sien aankom en weet sy kom soek of ‘n pot se plan of geld vir brood of krag. Omdat sy nie lus is vir oordeel-oë of jammerkry-oë of twenty questions nie, maak sy ‘n desperate plan. Sy word of ‘n shoplifter, steel goed by ander mense se huise of sy verkoop haar liggaam. Ander kry dalk kind op kind om die staatstoelae te ontvang. Dan is daar ander wat desperaat is vir liefde en laat mense in hul lewens toe wat hulle duur te staan kom. Hulle maak skuld en neem besluite wat been regdenkende mens sou neem nie.   En wanneer die “object of their affection” jou leeg gesuig het en sy/haar volgende prooi geidentifiseer het, sit jy met die skuld en in groo...

Ons het almal al daar gesit—verward, gekwes, en gefrustreerd—wanneer ons hoor dat mense ’n opinie oor ons gevorm het sonder om ooit met ons te praat. Mense neem standpunt in, oordeel vinnig, en soms beïnvloed hulle ander se siening sonder dat hulle die volle prentjie ken. Maar hoekom gebeur dit so dikwels? Na my mening is hierdie ’n paar redes waarom mense maklik beïnvloed word deur net een kant van die storie: 🔹 1. Mense hou van eenvoudige stories In vandag se gejaagde wêreld is daar min tyd (of lus) om diep te delf in die kompleksiteit van elke situasie. Dis makliker om net een weergawe van die storie te glo en aan te neem dis die waarheid. ’n Eenvoudige "sy is verkeerd / hy is die slegte een" storie is vinniger om te verteer as ’n genuanseerde weergawe wat konteks en perspektief vereis. 🔹 2. Mense vertrou sekere stemme blindelings As die persoon wat iets sê, gesien word as betroubaar, gewild of gesaghebbend, sal ander hul weergawe van die storie glo sonder vrae...

  Onthou u die dae toe ons speletjies gespeel het en daar moes spanne gekies word. En onthou u daai gebed ‘asseblief moenie laat ek laaste gekies word nie’. Dan was daar die dae   van atletiek en hoe u dalk altyd laaste gekom het. Dan was daar niemand om u aan te moedig nie, want wie skree nou vir die verloorder? Ek was nie ‘n hardloper nie. Ek kan dit in elk geval nou ook nie doen nie. My beentjies was te kort vir hoog- of verspring. As ek vir enige speletjie gekies sou word, sou dit beteken dat die span sou verloor; ver verloor. Ons hou van wen en ons hou van wenners. Ons het nie altyd die geduld vir verloorders nie. Een van my vriende Andrew Kock het die volgende woorde van sy ma gedeel: Dit maak nie saak of jy wen of verloor nie, solank jy eerste kom. So, in die lewe van wen en verloor, gaan daar altyd iemand wees wat nie eerste gaan wees nie. Hoe ons dit hanteer spreek natuurlik boekdele. Aan die wenners en hul ondersteuners: skree vir ‘n slag vir die wat laas...

  Ek was altyd gewoond daaraan dat kinders en jongmense in my familie, vriendekring en kerkgemeenskap my ‘Aunty Ros” noem. My kleinneef en -niggie noem my op my voornaam omdat ek dit so verkies. Ek het nooit ‘n probleem met ouer-word gehad nie; veral omdat ek nog altyd gehoor het hoe goed ek vir my ouderdom lyk. Ek het ook jonger ‘old souls’ wat my hartsmense is. Wanneer taxi-guardjies my as ‘Mammie’ aangespreek het, het ek altyd gedink ‘ek moet eintlik vir jou Daddy noem want jy baie ouer as hierdie Mammie”. Dit dui seker op respek, ne. My ouderdom was nie die helfte ‘in my face’ soos in my nuwe werksplek nie. Die waarheid is dat baie van my kollegas jonk genoeg is om my kinders te wees. Die skoonmaker en HR-klong noem my ‘Mumzo’. In GQ noem net een mens my Mumzo: Zoe Daniels. Een van my vele kinders. Wanneer sommige kollegas my e-pos begin hulle ‘Good morning Mam Klaasen’. Wanneer een van die ‘office administrators’ wat naby my parkeer soggens uit haar motor klim, groet sy ...